Mój kilkunastodniowy urlop dobiega właśnie końca. Za kilka godzin rozpoczynam pracę. Teraz jednak cieszę się nieco zachmurzonym niebem i rześkim powietrzem. To był bardzo aktywny urlop. Zaczął się od przeprowadzki. Ostatnie 2 tygodnie minęły mi na próbie aklimatyzacji w nowym miejscu i powiem Wam, że nie jest mi łatwo. Dużo mniejsza przestrzeń, inne łóżko, koty mające problem z aklimatyzacją, brak ochoty na organizację rzeczy w szafach…
Ogarnięcie przestrzeni życiowej zostawiłam na czas większej ochoty na tego typu prace. W urlop skupiłam się po prostu na życiu – wyjściach, spotkaniach ze znajomymi, przemyceniu większej ilości ruchu. Zrobiło mi to naprawdę dobrze, bo z ochotą wstaję i sięgam po materiały do nauki. Żałuję tylko, że urlop dobiega już końca. Od dzisiaj wracam do znanego już systemu dwóch prac i zasuwania, żeby spłacić kredyty. Z jakiegoś powodu jestem mocno rozdrażniona. Ludzie działają mi na nerwy, a żartobliwe wiadomości zwyczajnie denerwują. Nie można mieć wszystkiego, prawda?
Cieszę się na powrót do pracy, bo nie wiem, jak macie Wy, ale mnie od pewnego czasu najlepiej żyje się w pełnym biegu. Im więcej mam na głowie tym więcej robię. Planuję lub nie, to różnie bywa. Organizuję się natomiast wybornie. Przechodzę na tryb – zrobisz teraz, to jutro będziesz mieć więcej luzu i po prostu działam. Sfera za sferą, zdania za zadaniem, mózg pracuje zupełnie w inny sposób, a ja nie mogę nadziwić się jak efektywnym człowiekiem jestem. 
Przychodzą oczywiście momenty załamania i przechodzę wtedy w tryb zadaniowego przetrwania – robię tylko to, co jest ważne. Wszelką drobnicę zostawiam na potem, aż wrócą mi siły. Ograniczam się do priorytetów kategorii A i B, a całą resztę czasu po prostu odpoczywam lub śpię. Sen regeneruje mnie najlepiej. Zwykle kilka dni z większą ilością snów i mniejszą ilością obowiązków wystarczy, abym naładowała baterie i mogła biec z tym życiem dalej. 
Marzę o tym, aby zamknąć jeden z moich trzech kredytów. Jest to bardzo długa i wyboista droga. Liczy się w dziesiątkach miesięcy. I to dopiero drugi etap. Pierwszym jest budowanie oszczędności – tak w razie W lub czegokolwiek innego. Życie jest dynamiczne i wiecznie się zmienia. Nie wiem, co będzie za pół rok, rok, dwa lata. Jedyną stałą są obecnie kredyty, co jest jednocześnie zabawne i tragiczne. Trochę mi się ostatnio pozmieniało w głowie i w finansach. Odłożyłam pierwsze pieniądze od lat. Po raz pierwszy od 6 lat mam oszczędności. Niezwykle wyzwalające uczucie. Życzę tego każdemu z Was. To niezwykłe, że można tak po prostu pożyczyć od siebie, oddać sobie i nie martwić się, że oto kolejne zobowiązanie połączyło mnie z bankiem na długie miesiące. 

Myślę ostatnio dużo o tym jaką osobą chcę być za rok, co chcę robić, co chcę osiągnąć, jakich wad chcę się pozbyć. Momentami czuję się jak ogród pełen chwastów. Dopada mnie zwątpienie i rezygnacja. Podziwiam jednostki w moim otoczeniu, motywując i dołując się jednocześnie. Przygniata mnie świadomość, jak daleka droga przede mną. Przygniata mnie to, ile błędów różnej maści popełniłam i jak wiele muszę zrobić, aby te błędy naprawić. 
Przede mną bardzo dużo pracy. I tej zawodowej, i tej nad ciałem, i tej nad psychiką. 
Momentami czuję się naprawdę bezwartościowa…